In dit opiniestuk beschouwt columnist Stephan Sanders de groeiende zichtbaarheid van sex advertenties op het Nederlandse internet, de opmars van vrouwen die vanuit hun eigen huis seksuele diensten aanbieden en de entree van de nieuwe speler Quickie.nu. In typische NRC-toon — ironisch, beschouwend, licht afstandelijk maar scherp geformuleerd — wordt onderzocht hoe digitale infrastructuren onze kijk op intimiteit, commercie en moraal veranderen.
Er is een zekere achteloosheid waarmee we tegenwoordig langs sex advertenties scrollen. Niet omdat ze subtiel zouden zijn — dat zijn ze zelden — maar omdat ze, net als reclame voor maaltijdboxen of tweedehands auto's, onderdeel zijn geworden van onze digitale routine. Waar vroeger een zekere gêne hoorde bij het zoeken naar seksuele diensten, is nu vooral efficiëntie de norm.
Als columnist voor NRC kijk ik – Stephan Sanders – met lichte verwondering naar deze verschuiving. Want sex advertenties zijn niet zomaar een bijproduct van het internet; ze zijn een radertje in een grotere machine van onophoudelijke vraag en permanent beschikbaar aanbod. De digitale moraal van onze tijd is simpel: alles wat kan, gebeurt. En alles wat gebeurt, wordt geadverteerd.
Neem de vrouwen die vanuit huis werken. Voor sommigen een praktische keuze: geen hoge huur voor een werkruimte, geen tussenpersonen, geen glazen ramen met toeristen die blijven hangen alsof het museumstukken betreft. De thuisomgeving verschuift van een privéruimte naar een hybride domein waar intimiteit en dienstbaarheid elkaar ontmoeten.
Maar er schuilt een paradox in deze vorm van autonomie. Want wie thuis werkt, moet zichzelf zichtbaar maken op een manier die bijna exhibitionistisch voelt. De foto's moeten overtuigen, de tarieven concurreren, de beschrijving verleidelijk en tegelijk zakelijk zijn. Goedkope sex lijkt in de markt een soort lokmiddel, maar achter die term gaat een harde realiteit schuil van prijsdruk en digitale concurrentie.
Het is een markt die tegelijkertijd vrijheid biedt en een nieuwe vorm van digitale arbeidsplicht oplegt: altijd bereikbaar, altijd vindbaar, altijd gekozen of juist níét gekozen.
En dan is daar Quickie.nu, de nieuwste speler in deze wereld. Een website met een naam die zo opzichtig is dat ironie overbodig wordt. Het platform speelt in op een cultuur waarin tijd de schaarsste valuta is en waar zelfs seksualiteit moet voldoen aan de logica van de flitsbezorging: snel, direct, zonder frictie.
De belofte is duidelijk: waar traditionele platforms een soort digitale markthal vormen, presenteert Quickie.nu zichzelf als de zelfscankassa van het erotische aanbod. Je klikt, je kiest, je handelt af. Dat zo'n platform überhaupt ontstaat — en direct voet aan de grond krijgt — zegt iets over de digitalisering van intimiteit. Niet dat het verlangen verandert, maar de infrastructuur eromheen wel. Het algoritme bepaalt wat zichtbaar is, en dus wat mogelijk is.
Er is een neiging, vooral in liberaal Nederland, om deze ontwikkelingen te beschouwen als logische uitwassen van een vrijemarkteconomie. Maar achter de prettige neutraliteit van digitale marktplaatsen zit een wereld die kwetsbaar is, grillig, en moreel ingewikkeld.
Sex advertenties reduceren lichaam en intimiteit tot vergelijkingsmateriaal. De thuiswerkende sekswerker laveert tussen autonomie en risico. En een platform als Quickie.nu bewijst vooral hoe snel het digitale landschap onze opvattingen over menselijkheid kan herdefiniëren.
Niet de seks zelf verandert — die is zo oud als de mensheid — maar de manier waarop we haar organiseren, valoriseren en consumeren.
Misschien is het onvermijdelijk dat ook deze sector digitaliseert. Misschien is het zelfs wenselijk, vanuit het perspectief van autonomie en keuzevrijheid. Maar een samenleving die steeds meer wordt ingericht op snelheid, prijsvergelijking en anonimiteit, moet zich afvragen wat zij verliest wanneer intimiteit verwordt tot een productcategorie met filters en sorteeropties.